Η πρόσκληση ήταν ότι πιο δελεαστικό έχω λάβει τα τελευταία χρόνια. Μάθημα για τα βότανα στο φυσικό τους χώρο, σε ένα κτήμα γεμάτο με φυτά Αφροδίτης (για τους πλανήτες και τα φυτά θα μιλήσω σε άλλη ανάρτηση). Ως συνήθως πριν από σημαντικές κινήσεις, επαφές, κτλ στη ζωή μου, έπρεπε να υπερβώ αρκετά εμπόδια για να καταφέρω να φτάσω στον ποθητό προορισμό.
Η παρέα ήταν καταπληκτική, και η δασκάλα μας σε φόρμα...
Το δάσος, εκτός από βοτανολογικός υπερ-παράδεισος, ήταν και μαγικό. Ξαπλώσαμε σαν παιδιά στα ξερά φύλλα κι ακούγαμε το ρυάκι. Κάποιοι έπαιξαν και με τις λασπούλες του μάλιστα!
Μετά από τρισήμιση ώρες ανηφοκατηφόρες σε απόκρημνα σκιερά μονοπάτια, βρεθήκαμε σε ένα όμορφο κτήμα. Ο Βλάσης, 25 χρόνια κάτοικος της περιοχής, στάθηκε πολύ φιλόξενος με το σπίτι, τις γνώσεις, το εργαστήρι και τα κεράσια από τις κερασιές του. Μας έφτιαξε κι ένα υπέροχο τσάι από "βραστάρια". Καθίσαμε στην αυλή του και πίνοντας τσάι κάναμε "ανακεφαλαίωση" και κουβέντα...
κάποιοι από μας αποδείχθηκαν πιο διαβαστεροί από άλλους...
Παρότι μιλώ για το "μάθημα βοτάνων", η παρέα (έχοντας και προϊστορία) έδεσε τόσο καλά που μιλήσαμε για πολλά: για τον έρωτα, τη θεραπευτική, τα όνειρά μας...
Φυσικά δεν μας έλειψε το τραγούδι!
Και όλα αυτά, υπό το άγρυπνο βλέμμα των θρόνων των Ολύμπιων θεών (η θέα από το σπίτι και μόνο άξιζε για να βρίσκεσαι εκεί). Το φεγγάρι πλησίαζε σε πανσέληνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου